چهارشنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۲۲:۰۰
۰ نفر

دفتر خاطراتم را برداشتم و دستی به سرورویش کشیدم. تندی آمدم توی اتاق. خواستم دفترچه‌­ام را باز کنم، اما کلیدش را پیدا نکردم. یاد کلاس پنجم افتادم.

دوچرخه شماره ۸۲۸

خودکار روی میز را برداشتم و به جای کلید چند بار چرخاندم. باز شد. صفحه‌­ی اولش خاطره‌ي معلم چهارم ابتدایی بود. صفحه‌ي بعدش را خودم نوشته بودم. به‌خاطر خط درشت و خرچنگ‌قورباغه‌­ام خنده‌­ام گرفت.

صفحه‌­ی بعد خاطره‌ه­ایي از صمیمی‌ترین دوستم بود: «سلامی به یاد چهارقلوها یا مزاحمان همیشگی یا زندان خیالی و پمپ‌بنزین یا حرف‌زدن مدل جدیدت، یادت که نرفته؟! فراموشی که نگرفتی؟!»

بعد از چند دقیقه فکر‌کردن بالأخره یادم آمد منظورش از زندان خیالی و پمپ‌بنزین و... چه بود، ولی هر چه فکر کردم حرف‌زدن مدل جدیدم یادم نیامد.

وقتی آخرین خط از این مطلب را خواندید، دفترچه‌ي خاطراتتان را بردارید، از اول شروع کنید به خواندن. نگذارید نوجوانی و روزهای خوبتان یادتان برود. شاید روزي یادتان نیايد چه جوری نوجوانی‌­تان را گذرانده‌ايد.

 

مهتاب عزتي از كرج

 

دوچرخه شماره ۸۲۸

تصويرگري: سپيده طاهرخاني، خبرنگار جوان، تهران

کد خبر 332284

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha